Szkolnictwo
Władze II Rzeczpospolitej dążyły do
odbudowania szkolnictwa, którego poziom różnił się w zależności regionu (np. na
Kresach Wschodnich nauczaniem początkowym objęto ok. 35 % dzieci, a w
zaborze pruskim – 95 %). Należało więc
wyrównać różnicę, stworzyć nowe szkoły oraz polonizować już istniejące. W lutym 1919 r. uchwalono
dekret „O obowiązku szkolnym”, który zobowiązywał wszystkie dzieci w wieku 7-14 lat do
nauki, a uchwalona w 1921 r.
konstytucja marcowa gwarantowała bezpłatne szkolnictwo. Liczba potrzebnych placówek szkoleniowych była niewystarczająca. Istniały
szkoły powszechne I, II i III stopnia (odpowiednio po 4-,6 i 7-klasowe), z czego większość
szkół niższego stopnia znajdowała się na
wsiach, co utrudniało dzieciom je zamieszkującym dostęp do
szkół średnich i
wyższych. Istniały też
szkoły prywatne, lecz były za drogie dla uboższych rodzin.